W poprzednim artykule, który ukazał się w listopadowym wydaniu Myśli Praskiej, przedstawiłem początki ruchu narodowego. Słowem przypomnienia – wszystko zaczęło się od Ligi Polskiej założonej w 1887 roku na emigracji przez Zygmunta Miłkowskiego (Tomasza Teodora Jeża) i innych weteranów powstania styczniowego. Wśród młodzieży funkcjonował Związek Młodzieży Polskiej (zwany ,,Zetem’’) pod kierownictwem Zygmunta Balickiego. Jan Ludwik Popławski był kierownikiem poczytnych i opiniotwórczych pism, takich jak Głos oraz Przegląd Wszechpolski. W środowisku tym powstają zręby polskiej myśli narodowej – nacjonalizmu opartego nie na micie walki, a nieustannej, codziennej pracy społeczno-politycznej na rzecz Ojczyzny. Powstaje idea wszechpolska – głosząca jedność wszystkich Polaków, niezależnie od ich rozdarcia przez zabory, niezależnie od ich klas czy stanów społecznych.