Większość była za powstaniem. Przecież ludzkość umówiła się, że umieranie z bronią jest piękniejsze niż bez broni. Więc podporządkowaliśmy się tej umowie. Było nas wtedy w ŻOB-ie już tylko dwustu dwudziestu. Czy to w ogólne można nazwać powstaniem? Chodziło przecież o to, żeby się nie dać zarżnąć, kiedy po nas z kolei przyszli. Chodziło tylko o wybór sposobu umierania.
Marek Edelman w rozmowie z Hanną Krall
Hubert Andrzej Kossowski – społecznik i dokumentalista historii Pragi. Buntownik i opozycjonista. Autor wielu publikacji historycznych takich jak „Cień od wschodu” czy „Losy warszawskiej Pragi w czasie Powstania Warszawskiego i losy ludności cywilnej”. Autor licznych artykułów o tematyce Powstania Warszawskiego na Pradze, historii harcerstwa i materiałów poświęconych prawu i lustracji. Organizator i twórca wystaw powstańczych, twórca filmu „Obroża” poświęconego VII Obwodowi AK.
W poprzednim artykule, który ukazał się w listopadowym wydaniu Myśli Praskiej, przedstawiłem początki ruchu narodowego. Słowem przypomnienia – wszystko zaczęło się od Ligi Polskiej założonej w 1887 roku na emigracji przez Zygmunta Miłkowskiego (Tomasza Teodora Jeża) i innych weteranów powstania styczniowego. Wśród młodzieży funkcjonował Związek Młodzieży Polskiej (zwany ,,Zetem’’) pod kierownictwem Zygmunta Balickiego. Jan Ludwik Popławski był kierownikiem poczytnych i opiniotwórczych pism, takich jak Głos oraz Przegląd Wszechpolski. W środowisku tym powstają zręby polskiej myśli narodowej – nacjonalizmu opartego nie na micie walki, a nieustannej, codziennej pracy społeczno-politycznej na rzecz Ojczyzny. Powstaje idea wszechpolska – głosząca jedność wszystkich Polaków, niezależnie od ich rozdarcia przez zabory, niezależnie od ich klas czy stanów społecznych.
